Volgens E.G. Baron ( Historisch-Theoretische und Practische Untersuchung des Instruments der Lauten, 1727 ) is S.L. Weiss een «Profunder Musicus, Laut- und Tiorbist». Volgens J. Mattheson is hij de «Grössesten Lautenisten in der Welt». Waar vader en broeder aan het hof van Mannheim verblijven, zoekt Silvio het meer in concertreizen. Tussen 1718 en 1728 bezoekt hij o.a. Wenen, München, Praag en Berlijn.

Over zijn geboortejaar bestaat twijfel : in de overlijdensakte ( 1750 ) staat vermeld dat hij 66 jaar is, dus geboren in 1684, wat in tegenspraak is met zijn inschrijving bij de geboorte.

Reeds op 20-jarige leeftijd componeert Silvio voor luit. Van 1708 tot 1714 is hij luitist aan het hof van keurvorst Johann Wilhelm von Düsseldorf. Daarna is hij hofluitist in Polen in het orkest van prins Alexander Sobieski. Met dat orkest verblijft hij zes jaar in Italië, waar hij zijn tweede luitsonate schrijft. Bij de dood van prins Sobieski eindigt het mooie leventje te Rome en Weiss keert terug naar Düsseldorf. Hij krijgt aanbiedingen voor Dresden en Praag en hij geniet een aanzienlijk salaris, wat bewijst dat hij in hoog aanzien staat.

Het kamerorkest waarvan Weiss deel uitmaakt reist van het ene hof naar het andere en speelt zowel kerkmuziek als profane muziek ( bij feestelijkheden, in opera's enz. ).

Zijn goede relaties in al deze hofkringen bezorgen hem steeds nieuwe luitleerlingen. In 1737 ontmoet Weiss J.S. Bach te Leipzig. Drie jaar later komt Weiss regelmatig op bezoek bij Bach en wordt er gezamenlijk gemusiceerd ( Weiss, Kropfganss, J.S. Bach en zijn oudste zoon Wilhelm Friedeman Bach ). De luitstukken van Bach zijn ontstaan na deze samenkomsten en we kunnen aannemen dat de composities voor luitklavecimbel en de bewerkingen voor luit en voor luitklavecimbel van J.S. Bach, geschreven werden voor Weiss en Kropfganss. Vier jaar voor zijn dood ( Weiss sterft in hetzelfde jaar als Bach ) zal Weiss in Leipzig nogmaals Bach ontmoeten.

Het uitgebreide oeuvre van Weiss omvat o.m. 67 Sonaten waarvan 34 Sonaten ( Dresden ), 30 Sonaten ( Londen ), 23 solostukken voor luit, 9 werken voor kamermuziek met luit, en mogelijk nog 11 Partien voor luitsolo ( dragen enkel de naam Weiss ).

Tijdens zijn leven is praktisch niets van dit alles gepubliceerd, wat wel verwonderlijk is daar hij een luitvirtuoos is, een zeer goed componist en bovendien een zeer grote invloed heeft in hogere kringen. Waar we tot voor korte tijd de muziek van Weiss alleen kenden uit «Das Erbe Deutscher Musik» van Hans Neemann ( 1938, Henry Litalff's Verlag, Frankfurt ), wordt nu steeds meer van deze luitmuziek omgezet in gewoon notenschrift, waarbij de uitgeverij Metropolis te Antwerpen mag vermeld worden voor de zeer verzorgde publikatie van verschillende sonaten, in transcriptie voor barokluitstemming op gitaar, door Victor van Puijenbroeck en Jef Goor ( eerste snaar op d', 3de snaar op fis, om de barokstemming te benaderen; capotasto III geeft dezelfde toonaard ).

Veel muziek is slechts getekend met de naam Weiss. Daar ook Sigismund Weiss componeerde is het soms moeilijk uit te maken wie de componist is van deze met « Weiss» getekende muziek. Silvio Weiss is de laatste grootmeester van de luit in Duitsland. Na hem komen slechts mindere goden, waardoor het voorname karakter van het luitspel verloren gaat. Tegen het einde van de 18de eeuw is dan ook de rol van de luit in Duitsland uitgespeeld.

De muziek van Weiss is van hoog gehalte en dwingt zelfs de bewondering af van J.S. Bach. Vóór alles is het stemmingsmuziek. De melodieuze en harmonische rijkdom van Weiss' muziek doet denken aan de schrijftrant van zijn vriend Bach.

Ook zijn zoon, Johann Adolf Faustinus Weiss ( 2 ), is een groot luitist.

( 1 ) Johann Sigismund Weiss ( 1690-1737 ), broer van Silvio. Schrijft o.m. Solo-Stücke für Laute; Concert d'un luth avec une flute traversière; Concerto C-dur voor    luit en snaren, Concerto für Laute, 2 Violinen, Cello     und Bass.

    Baron vernoemt ook de zuster van Silvio als goede luitspeelster : Herr Sylvius Leopold und Herr Sigismund Weiss, nebst ihrer Schwester, welche nunmehro     mit einem Priester in der Pfaltz verheyrathet, haben     dieses Instrument vollend auf den höchsten Grad der Vollkommenheit gesetzt.

    Johann Sigismund was ook een goed violist en gambaspeler.

( 2 )  Johann Adolf Faustinus Weiss ( ca. 1741-1814 ), zoon van Silvio, componeert 16 stukken voor luit ( waaronder 14 Partien ), 12 werken voor zang en luit, Trio    D-dur voor luit, viool en cello, 6 duo's voor 2 gitaren.