Deze zijn naar Afro-Amerikaanse opvatting niet primair als dansliederen bedoeld, doch strikt als vocale expressie voor het gezelschapsleven te verstaan.

a  Definitie

'Blues' zijn strofenliederen vol zelfspot of met een satirisch karakter, bestaande uit traditionele of vrij geïmproviseerde tekstregels, die zowel poëtisch als muzikaal een driedelige vorm aannemen; zij worden voorgedragen met begeleiding van een door het gebruik vastliggende akkoordisch-harmonische sequens, die over twaalf 4/4 maten wordt uitgespreid en zij bewegen zich melodisch binnen het tonale idioom van de Noordamerikaanse negermuziek.

b  Geschiedenis en tekstinhoud

Als satirische liederen zijn 'blues' het Noordamerikaanse equivalent van Midden- en Zuidamerikaanse traditionele negerspotliederen : reeds omstreeks de 17de eeuw kwamen zij, tegelijk met de slavernij, de Verenigde Staten binnen, doch het merkwaardige feit doet zich voor, dat in deze gebieden van negerAmerika het satirische lied aanvankelijk niet tot ontwikkeling komt, zulks in tegenstelling tot Midden- en Zuid-Amerika, waar zij eveneens geïntroduceerd worden en reeds vroegtijdig tot gebruiksmuziek worden gerekend; de verschillende wijze van kerstening van Noord- en Zuid-Amerika heeft hier vermoedelijk mee te maken en de vrijmaking uit de slavernij in Noord-Amerika in 1863 is in dit verband een veelzeggende datum : 'blues' komen naar voren omstreeks 1870. Het satirische karakter van deze liederen verschijnt aanvankelijk en overwegend als een 'zelf-spot' : de oudere blues-teksten zijn uiterst introspectief, zulks in tegenstelling tot de satirische zangen van de Afro-Amerikaanse bevolkingsgroep; zij hebben daarbij door tekstherhaling een opvallend meditatieve inslag. Dit 'in zichzelf keren' wijst op vrouwelijke cultuurtrekken; het is daarbij opvallend, dat de gezongen satire in Midden- en Zuid-Amerika, evenals in Afrika, sociaal een zaak is, die overwegend in handen van de vrouwen is en voorts mag niet uit het oog worden verloren, dat de oudste 'blues'-vertolkingen in de Verenigde Staten overwegend van negerzangeressen blijken te zijn. Omstreeks de eeuwwisseling komen jongere vormen naar voren : historische bronnen wijzen deze vormen aan als scheppingen van mannen! Het tekstkarakter, alsook de melodische ontplooiing doen expansiever en agressiever aan, de zelfsatire maakt meer en meer plaats voor het bespotten van anderen en het meditatieve element verdwijnt. In de allerjongste vormen constateert men dat deze expansieve drang meer en meer verhevigt, zelfs het satirische element overvleugelt en blues drijft in de richting van het 'aanklagende' of 'beschuldigende' lied. Bij alle typen echter is een bindend element : in overeenkomstige Afrikaanse en Middenamerikaanse voorbeelden richten zelfbeklag, satire en beschuldiging zich vrijwel steeds op het liefdeleven van de neger.

c  Structuur

Tekst en melodie worden, na eerste, minder volkomen uitingen, die niettemin door traditie levend zijn gebleven, steeds opgebouwd in driedelige vorm; dit is één van de hoofdkenmerken van het bluesgezang. Binnen deze driedeligheid kunnen verschillende bouw- en rijmschema's voorkomen. De oudste en meest voorkomende tekstvorm is a-a-b, waarbij zich meestal een a-a-a rijmschema aansluit; men constateert hierin derhalve het meditatieve element in de tekstherhaling : het eerste en het tweede deel zijn geheel of bijna geheel gelijk, het derde brengt pas de conclusie, het argument, de ontknoping; muzikaal knoopt hierbij aan een sterke verwantschap qua motief van de drie zinnen : het tekstschema a-a-b volgt vrijwel steeds een melodieschema a-a'-a", soms ook een melodieschema a-a'-b. Volgende strofen in deze oudste vorm kunnen verschillende wegen inslaan : b.v. tekstschema c-c-d met rijmschema b-b-b tegen melodieschema a-a'-a" of varianten daarop; maar er kan ook refreinvorming bij de derde zin optreden, b.v. tekstschema c-c-b met rijmschema a-a-a of b-b-a tegen melodieschema a-a'-b of c-c'-b, d-d'-b enz. Het aantal heffingen in de a en b tekstregels varieert tussen 4 en 6 en elke regel bevat een cesuur, die echter niet altijd met een melodische cesuur correspondeert; de c tekstregel is doorgaans iets korter dan de a en b regels. Het jongere bluestype breidt het aantal heffingen van de eerste regel uit tot 7 à 9; muzikaal gesproken blijft echter deze langere zin, die ( met gebruik van binnenrijm ) vaak uiteenvalt in een voor- en een nazin, passen op dezelfde melodische opbouw als de a-zin in het a-a-b type, voor- en nazin vormen dus nog altijd de eerste zin van de drie, welke de blues als vorm karakteriseren en de door velen aldus gevoelde vierdeligheid is slechts schijnbaar. Men kan deze jongere blues het best aanduiden door het tekstschema (a + b)-c-d, waarmee dan meestal een rijmschema ( a + a )-b-b correspondeert; melodisch bestaat er bij dit jongere bluestype minder motivische verwantschap tussen de eerste ( samengestelde ) zin en de overige twee zinnen dan bij het a-a-b-type. Volgende strofen bij deze jongere vormen kunnen weer verschillende richtingen uit : tekst ( a + b )-c-d met rijm ( a + a )-b-b kan worden gevolgd door tekst ( e + f )-g-h met rijm ( c + c )-d-d enz., doch alweer is refreinvorming mogelijk bijvoorbeeld met tekst (e + f)­c-d en rijm ( c + c )-b-b enz. De allerjongste vormen geven een steeds verdere verdeling van de tekstuele en melodische zinnen te zien : alles valt uiteen in voor- en nazinnen, de gedachte van elke strofe wordt meer en meer samengedrukt in de eerste zin, de refreinvorming van tweede en derde zin neemt toe en bovendien bestaan deze laatste twee grotendeels uit woordherhaling. In dit alles wordt een uiterst complexe materie aangeroerd, waarin men talloze varianten kan aantreffen, wat het bepalen van een karakteristiek niet vergemakkelijkt; beter dan het woord kan het notenvoorbeeld de structuurverschillen in schema brengen. Volledigheidshalve zij vermeld, dat men tegenwoordig de oudere a-a-b vormen bestempelt als 'country blues' ter onderscheiding van de 'city blues', waarmee de ( a + b ) vormen worden aangeduid, wat, gezien de ontwikkelingsgang van de Afro-Amerikaanse muziek niet onjuist is. Tenslotte dient erop gewezen, dat sommige 'blues'-vertolkers in de loop van één enkel gezang de a-a-b strofen en de ( a + b ) strofen door elkaar gebruiken.

d  Harmonisch schema

In de bovenvermelde definitie van de blues is sprake van een 'begeleiding van een door het gebruik vastliggende, akkoordisch-harmonische sequens, die over twaalf 4/4 maten wordt 'uitgespreid'. Deze standaardisatie van de ondergrond voor de zang is in de alleroudste voorbeelden nog niet aanwezig; men vindt daar vaak - op oude plaatopnames - wel de akkoord-opeenvolging, doch de voordracht is dermate vrij, dat de twaalf 4/4 maten, althans in strak tempo, ver te zoeken zijn. De harmonische 'formule' van de begeleiding en de lengte van de strofe, uitgeteld in 4/4 maten, is jonger dan de oudste a­a-b bluestypen. Wanneer zij echter eenmaal aanwezig is, volgt zij deze sequens : maat 1 : grondakkoord; maat 2 : grondakkoord of subdominantakkoord; maat 3 : grondakkoord; maat 4 : dominantseptiem-akkoord van de subdominant; maat  5 en 6 : subdominant-akkoord; maat 7 en 8 : grondakkoord; maat 9 en 10 : dominantseptiem-akkoord; maat 11 en 12 : grondakkoord. Voor de ontwikkeling van de blues als instrumentale muziekvorm van de Noordamerikaanse neger geldt dat de instrumentaal gerealiseerde blues zich wel houdt aan de standaardlengte van 12 4/4 maten, doch zich harmonisch dermate vrij kan ontplooien, dat de akkoordensequens slechts functioneel kan worden verstaan.